In 2019 organiseerde het team van SORTIE BLUES de 1ste editie van hun festival achter Café de Sortie (voor de gelegenheid omgebouwd tot één grote bluesbar voorzien van eetstandjes) in Oud-Heverlee. Het is een festivalleke dat in de voorbije maanden op iedere festival wei d.m.v. een mooie opvallende koele affiche en de unieke Big Bill-petten onze aandacht vroeg voor hun 2de editie op 11/09/21 én, daarvoor een boeiend programma met enkele “legends” had samengesteld. Zowel bekende internationale als nationale helden moesten (zo schreven ze op hun site) “voor het allerbeste van roots, rhythm en soul zorgen” en dit allemaal GRATIS, voor zover de corona-regels je toelieten!

“Goed nieuws! Iedereen kan opnieuw op nine/eleven aan de Francis Crabbéstraat feesten en dansen alsof het 2019 is…”

(14:30u) Voor de opener kon het Sortie team opnieuw rekenen op de twee (soms drie) lokale muzikale helden die ook de eerste editie openden. T.t.z. ene “Winne” aka Winnetou (verwijzend naar het Apachen opperhoofd in de boeken van Karl May) en zijn maat, ene Thomas aka T-Bone (verwijzend naar T-Bone Walker, de bluesgitarist wiens moeder een Cherokee was), die samen het no-nonsense duo WINNETOU & T-BONE vormen. Wat je zoal op de vroege namiddag moet doen om het al gecheckte publiek te plezieren, deden ze met met een mix van blues en rock aan de hand van een selectie covers van o.a. blues legendes als Leadbelly en Jimmy Reed. Het duo begon rustig met “Walking Blues” van Robert Johnson en vervolgde hun weg met o.a. “In the Pines (Where Did You Sleep Last Night)” (de traditional die we ook kennen in de versie van de grungeband Nirvana), met “Nasty” Nele met “Got My Mojo Working” (van Preston “Red” Foster), “Nobody Wants You When You’re Down and Out” (de blues standaard van Jimmy Cox nummer die ook door Eric Clapton en Derek & the Dominos opgenomen werd) enals “extra” “Almost Cut My Hair”, De David Crosby hit die me deed terugdenken aan mijn seventies tijd waarvan C, S, N & Y deel uitmaakten. De kop is eraf, de regen er even bij, maar Winnetou & T-Bone (en Nele) openden en wij, wij zagen dat het goed was.     

(16:00u) De tweede band op het programma DEMAN ROGUE is een Belgisch viertal (uit Alken) rond frontman, zanger/gitarist Diether Govaerts. Hij leidt de band doorheen een herkenbare maar eigenzinnige mix van country, blues en r'n’r, waarbij bekende namen de revue passeren die je een feel good gevoel garanderen. Deman Rogue bestaat naast Diether Govaerts verder uit Jens “the Wizard” Jacobs (gitaar), Robrecht “mister Magic Sticks” Smolders (drums) & op de blote voeten, Lore “Rhythm Queen” Jaenen (bas).

Van hun set zijn me de volgende nummers bijgebleven: alvast de opener “Self-Made Man” (een nummer uit hun titelloos 2020-album), waarmee vooral Diether de frontman als zanger -ja, die man kan zingen!- al behoorlijk wat indruk maakte. De rest van de vrij stevige set bestond vooral uit rockende nummers als “Closer (to the Sound)” waarin de stoïcijnse Jens Jacobs met veel wah-wah’s eens goed mocht uithalen, wat Southern getinte nummers als het knap rockende “Good”, wat country met “Strenght” en als afsluiter “Bye Blue Skies” dat spontaan bij het gemengde gezelschap op het plein om méér vroeg. Het werd “Warehouse”, een Neil Young-achtig nummer met een groovende harmonica, waarvoor Diether zorgde. Dit is Limburgs dat mag gezien en zeker gehoord worden! Daarna werd het tijd voor “spotting the legends”…

(17:30) De volgende muzikant hier voorstellen is voor vele blues liefhebbers ook niet echt nodig. Dit is niet de eerst aangekondigde GUY VERLINDE die hier zijn nieuwe album ‘Standing in the Light of a Brand New Day’ zou komen voorstellen, want die had op doktersadvies gecanceld. Het Sortie Blues team vond als vervanger de nu al bijna legendarische eigenwijze Vlaamse blueslegende, die zich ondertussen ook in het Gentse heeft gevestigd, ROLAND VAN CAMPENHOUT. Dit maakt het programma muzikaal “interessant”, gezien Olivier Vander Bauwede (harmonica, gitaar), die met Verlinde hier gepland stond, ook Roland zal ondersteunen.

Roland kende een moeilijke jeugd. Zijn vader, een jazzmuzikant verdronk voor zijn ogen toen hij amper vijf was. Op zijn 14de trok Roland naar A’pen, maar het zou tot zijn 20ste duren alvorens hij zich effectief op muziek en pas veel later op blues zou toeleggen. Roland leerde gitaar spelen, kwam zo terecht in de skifflegroep The William & Roland Skiffle Group en werkte vanaf 1967 samen met het folk duo Miek & Roel. In 1968 richtte hij de eerste Roland and his Blues Workshop op. Roland brak door tijdens Jazz Bilzen, waar hij zijn reputatie als live-artiest bevestigde. Eind jaren '60 besloot hij zich in Gent te vestigen.

Door de jaren heen is Roland muzikaal altijd een “zoeker” gebleven, waarbij experimenteren een vast deel van zijn muzikant zijn uitmaakte. In de jaren ’70 was hij lid van de band van Rory Gallagher met wie hij de wereld rondtoerde. In de jaren ’80 werkte hij samen met zijn vriend Jean Blaute, met wie hij ‘76 cm per Second’ (1985) met poppy hits als "Fish on the Hook" en "Cruising Down on Main Street" opnam. In de jaren ’90 werkte hij samen met Arno Hintjens in het succesvolle side project "Charles et les Lulus" (1990-1991). Arno zong in 1993 het nummer "Les Femmes" op Roland’s album ‘Little Sweet Taste" (1994). In datzelfde jaar verzorgde Roland ook de soundtrack van Marc Didden’s film "Mannen Maken Plannen". Alle namen noemen met wie hij in de jaren 2000 samenwerkte is om volledig te zijn erg moeilijk. Ik noem hier o.a. Wannes Van de Velde, El Fish, Paul Michiels, Admiral Freebee, Eva de Roovere, Ultima Vez, Mauro Pawlowski… In februari 2015 werd Roland opgenomen in de Radio 2 eregalerij voor een leven vol muziek.

Zaterdagavond stond deze nu 77-jarige (om-trots-op-te-zijn) hier in Oud-Heverlee met de jeugd, met name Olivier Vander Bauwede, op het podium om ons te plezieren. Dat het voor de recensenten geen “makkie” zou worden, wisten we, gezien Roland meestal zonder setlist werkt en zijn ding doet met “wat er in hem opkomt…” en graag van veel improvisatie en jammen houdt. M.a.w. als het om de titels gaat, “(pls) don’t shoot the pianist…”. Ik heb ervan genoten, omdat Raymond nog altijd een sterke indruk nalaat. Iemand naast me verwoordde het op een kattenbelletje als volgt: “ditmaal geen tenen krullend getingeltangel, doch een psychedelisch kat en muisspel”, met Olivier Vander Bauwede, die behoorlijk goed met zijn mondharmonica weg weet, in een belangrijke rol. Roland diepte de Delta blues uit de Heverlese klei met de klassieker “St. James Infirmary”, een volkslied van anonieme oorsprong dat door Louis Armstrong in 1928 populair gemaakt werd. Wist je dat de uitvaart van een jazzmusicus traditioneel begint met “St. James Infirmary”, gevolgd door een of meer toespraken… Vrij autobiografisch klonk “I’m Gonna Ride… ” en zijn jam (die ik maar even “I Will Fly” noem) waarmee zijn set zowat eindigde, klonk als Ravi Shankar tijdens Woodstock in Bethel (NY) in 1969. We moesten even aandringen, maar de “encore” kwam er met een nummer uit 1966 van nog een legende, Ferre Grignard, “A Worried Man”. Dit hebben we alweer gehad en niemand die het ons nog kan afpakken. Lang leve Roland Van Campenhout!

(19:00) Wie kent er als bewoner van de regio Leuven, als student en/of bezoeker van de “kroege van d’Aa Met” (in Leuven) of als liefhebber van de Belgische muziek, BIG BILL -die trouwens deze maand 71 wordt- niet? Er viel in de seventies weinig te beleven in Leuven, waar Armand Hombroeckx aka Big Bill (Krakkebaas) niet bij was. In 1975 gaf hij mee het startschot van de eerste editie van Rock Werchter en in 1982 deed hij dat ook op de eerste Markrock, waaraan hij jarenlang ook verder aan meewerkte.

Rond 1973 vormden de broers Hombroeckx Big Bill Krakkebaas & The Sock ‘n’ Soul Band, een eigen groep met wisselende samenstelling, die vooral in cafés optrad. O.a. Jean-Marie Aerts (T.C. Matic) en gitarist, zanger, componist, songwriter, arrangeur en tv-persoonlijkheid Jean Blaute maakten er deel van uit. Van hun single “Stoase Blues”/“Ene mee Hesp”, werd het B-kantje een wereldhit in België. Rond 1978 bracht Bill ook enkele nummers in ska-stijl uit, zoals “Sit on It”, “Tes Ka” en “Vismet Boogy”. Aanvang 2013 kwam Big Bill na meer dan 25 jaar met de single “Schonen Dag” nog eens, met iets nieuws op de proppen.

Bill Boogie mocht met zijn band (Friends) rond 19u Sortie Blues ’21 het podium overnemen. Naast Big Bill (zang, gitaar) bestond zijn band uit Luk de Graaff (gitaar, zang), Jean Vandooren (bas), Stoy Stoffelen (drums) & vriend Roland Van Campenhout. Bill opende met “Boom Boom”, zowat het bekendste nummer van singer/songwriter John Lee Hooker, die er in 1962 al een wereldhit mee scoorde. Dit volstond voor Big Bill Krakkebaas om wat van de zenuwen van zich af te schudden en om de “café-sfeer”, de ambiance er al wat in te brengen. Hij zocht dan even naar de sleutel op “Voordeur Blues”, om zich dan via een nummer van John Mayall, “Congo Square” (je vindt het op ‘A Sense of Place’ uit 1990), Chuck Berry’s “Memphis Tennessee” en “It’s All Over Now” van Bobby & Shirley Womack naar het station te begeven. “Stoose Blues” (‘Allee Live + 3’, 1995)is een slow blues à la lettre, waarin Bill zijn lof betuigt aan het lokale treinstation, de iconische plek waar zoveel mensen vertrekken en toekomen en, die in zoveel levens een cruciale rol speelt. Wie zijn helden zijn laat hij horen met “Call Me the Breeze” van J.J. Cale, “The Joker” van Steve Miller en “Blue Moon Kentucky” van Bill Monroe. “Kroegen van D’aa Met”, “Pirre for President” en “T’ is Seffens Nog Nie Gedoan” zong hij tussendoor, maar alles zou en moest eindigen met (een bewerking van de Chuck Berry rocker “School Days”) “Ene mee Hesp (Ene mee Kees)” waarmee Bill zich de status van onsterfelijk toekende en, waarmee hij ook in Heverlee de aanwezigen op het goed volgelopen (soms wat nat) plein probleemloos voor zich won. Onthoud wat Marc Didden voor Humo over Big Bill schreef: “En als ik mij iets niet laat afpakken, dan is het mijn muziek. Dat is het enige, waarvoor ik mij altijd vrij kan maken…”. Wijze woorden over nu al een legende!

De eerste act van over de grens is het ELLIOTT MURPHY trio. Elliott James Murphy (geboren 16/03/1949) is een Amerikaanse rock singer-songwriter, romanschrijver, producer en journalist die al jaren in Parijs woont. Murphy heeft nooit het grote succes gekend, maar is inmiddels wel uitgegroeid tot een ware cultfiguur. Al jarenlang produceert hij zowat aan de lopende band gitaarjuweeltjes met -en dit is zijn sterkte- teksten van een uitzonderlijk hoge literaire kwaliteit. Om die reden wordt hij door sommigen wel eens de "laatste der rock-poëten" genoemd. Zijn vlotte pen gebruikte hij voor het schrijven van de semi-autobiografische roman “Cold and Electric” en evenals voor verschillende verhalenbundels. Hij zakt regelmatig naar ons kleine landje af voor concerten, en dit steeds in het gezelschap van Olivier Durand en The Normandy All Stars.

Elliott Murphy debuteerde in 1973 met zijn album ‘Aquashow’. Overal werd hij meteen uitgeroepen tot de nieuwe Dylan of de nieuwe Lou Reed, maar vreemd genoeg bleef commercieel succes uit. In 1975 en 1976 bracht hij respectievelijk twee platen uit bij RCA: ‘Lost Generation’ en ‘Night Lights’. Hij kreeg dit platencontract door toedoen van Lou Reed en in muzikaal opzicht bevond Murphy zich in de buurt van The Velvet Underground en een jonge Bruce Springsteen. Beide albums verkochten nauwelijks, maar kregen wel zeer lovende kritieken. ‘Lost Generation’ werd in Californië opgenomen o.l.v. Doors’ producer Paul A. Rothchild en met een aantal bekende sessiemuzikanten. ‘Night Lights’ werd in NY opgenomen met Steve Katz (Blood, Sweat & Tears) en leden van The Modern Lovers en Doug Yule (Velvet Underground). De slechte verkopen betekende het einde bij RCA, waarna hij nog een kans kreeg bij Sony, met het prachtige ‘Just a Story from America’ (1977).

Tijdens de Europese tournee van Bruce Springsteen in 1996 werd Murphy in Parijs op het podium uitgenodigd om samen met The Boss "Rock Ballad" te zingen. Met de lichtstad heeft Murphy een heel bijzondere band, hetgeen duidelijk te horen was op zijn album ‘Beauregard’ (1998), waarop we bij het begin van de plaat het geluid van de klokken van de Notre Dame horen. In ruim 40 jaar tijd heeft deze integere man ondertussen méér dan 35 albums op zijn naam staan. Zijn muziek klinkt onvervalst oprecht, met wortels in rock en folk.

(21:00) Ieder optreden slaagt Murphy erin om met uitstekende songs en een ongelooflijke podiumprésence een onvergetelijk concert te geven. Wij keken met heel veel verwachtingen uit naar het Elliott Murphy Trio, dat naast Murphy verder al sinds mensenheugenis uit zijn rechterhand/gitarist Olivier Durand en (occasioneel) violiste Melissa Cox bestond. Omdat door de sfeer en de donkere nacht een deel van mijn notities vervaagd zijn, vraagt dit deel van het verslag wat extra “denkwerk”. Wat hebben we onthouden, buiten dat de goed ogende Melissa de beide heren vakkundig opzette om nog méér muzikant te zijn? Dat Murphy’s set (bijna vanzelfsprekend) akoestisch was en, dat je niet met méér dan drie moet zijn, om er iets moois van te maken waardoor je een muzikale korf met lekkernijen in het publiek kunt laten rondgaan. Een prima zanger, de juiste woorden, twee gitaren en een viool bewezen dit in Oud-Heverlee. De setlist bestond oude en nieuwe nummers, waarvan me er vele zijn bijgebleven. De opener “Drive All Night”, "What the F*ck is Goin' On", een nummer dat verscheen op ‘Ricochet’ en dat Murphy schreef tijdens de financiële crisis in 2008, “Alone in My Chair” een recenter nummer uit ‘Prodigal Son’ (2017) en “On Elvis Presley’s Birthday” die op 8 januari valt. De set was voor sommige jongeren zonder enkele “encores” niet volledig zodat er na wat aandringen nog meer nummers volgden. “Hope” is een 2020-nummer dat vandaag op een 9/11-herdenkingsdag en door de (Franse) inbreng van Oliver Durand méér dan bijzonder werd. Met "Last Of The Rock Stars" (uit zijn debuutalbum ‘Aquashow’, 1973) leek het alsof hij over zichzelf zong en met "Better Days" legde hij een link naar Parijs waar hij (ik schreef het al) met The Boss even op het podium van de Sala Acapulco stond. Na nog wat foto’s mocht Elliott Murphy dan beschikken en kon voor mij de dag verder niet meer stuk...

Als afsluiter was er nog het optreden van de Nederlandse band THE RAGTIME RUMOURS. We leerden dit jong Limburgse gezelschap kennen, nadat ze in 2017 de Dutch Blues Challenge wonnen. Nog geen jaar later, nadat ze (vóór de Fried Orka Band uit Denemarken en Victor Bacalhau uit Portugal) de 8ste editie van de Europese BC én de Limburgse Popprijs wonnen, kwamen we The Ragtime Rumours al tijdens Moulin Blues 2018 tegen, waar we een leuke babbel met ze hadden.

In december 2013 werd in de Noord-Limburgse Maasdelta bij Reuver en dit op initiatief van Tom “Howlin Stone” Janssen een nieuwe band uit het slijk getrokken die de naam kreeg The Ragtime Rumours. De bandleden hadden alle vier een rijk blues verleden: Tom Janssen: gitaar/zang (Howlin’ Stone), Kick: gitaar (Rooster Cogburn, The Harmaniacs), Huub Steegmans, staande bas (Rooster Cogburn, L’Esprit du Swing, Cobbler Blues Band) & Sjaak Korsten: drums, zang (Beau Boots, Flink, Deep & The Dudes, Reno’s Rumble). Anno 2021 bestaat de line-up naast Tom Hanssen (lead zang, gitaar, slide gitaar, banjo) en Sjaak Korsten (drums, wasbord, bv) verder uit: Thimo Gijezen (gitaar, accordeon, piano, staande bas, bv) & Niki van der Schuren (staande bas, bariton sax, fluit & zang).

Na een EP (‘Ain’t Nobody’, 2016) en single debuteerde de RR in 2018 met ‘Rag ’n Roll - Comic and Other Songs for Smoking Concerts’. In 2019 verscheen -in gypsy stijl en limited edition- de 4 track EP “Yummy & Steve” en in 2020 hun tweede studio album ‘Abandon Ship’. Het werd, wat te verwachten is van een ruimdenkende band, waar bij opnames “alles” kan, een album met nog verder zoeken naar combinaties van stijlen en rag ’n roll- varianten.

(23:00) Zoals hun naam dat wat doet vermoeden, brengen de RR een bruisende mix van ragtime, swing, swampy blues, hillbilly en western ten gehore, die ze zelf "Rag 'n Roll" noemen. Zij vertolkten het hier vanavond (zonder Niki, maar vervangen door -ik citeer- “de getalenteerde, geliefde Judith Renkema”) met nummers uit hun debuutalbum ‘Rag ’N Roll (Comic & Other Songs for Smoking Concerts)’ uit 2018 en hun meest recente album ‘Abandon Ship’ (2020), aangevuld met wat “interimairs”. Na de door het ritme opwindende opener “As April is to May” (een Luke Wilson-King nummer)en “Ain’t Nobody” (de titelsong van hun 2016-EP) was “Fieldman Song” al een geladen nummer uit hun laatste album. Het volgende moet je daarbij weten. Als de band in Noorwegen een ferry nam, stormde het zo hard en was de angst tijdens de overzet zo groot, dat ook bij de kapitein de onrust toeslag. Op het moment dat het leek mis te gaan, dook er vanuit de zee een monster op, dat het licht van de maan verduisterde en iedereen in het donker zette. Die sfeer inspireerde de nummers op ‘Verlaat het schip’ en zit ook verwerkt in het swingende “5h Left” dat ze hier ook nog speelden. “Mister Coqburn” en “Stop that Train” (en de eerste “encore” “Everywhere I Go”,die het feestje nog wat verlengde) zijn tracks uit hun eerste album die tijdens hun optredens, zoals ook hier in Oud-Heverlee, voor een mix van country/rockabilly, emoties (wat is “Blues” anders?) en een mengeling van ragtime/jazz staan. Wat is er me verder nog bijgebleven? Puur en toevallig “Cocaine Blues” (maar ook omdat ze dat ook op Hageland Blues 2019 speelden), uiteraard de klassieker “Bowlegged Woman” en de reguliere afsluiter “Bibapa Loo Loo”. De tweede “encore” én echte afsluiter was het veelzeggende “Close the Door”. Van The Ragtime Rumours weten we ondertussen wat we mogen verwachten. Niet alleen het voorspelbare, maar ook het onverwachte en soms, ook het wat meer experimentele. Dit deden ze hier vanavond weer met verve!

“SORTIE BLUES 21 kan de analen in gaan als “GESLAAGD”. Dit door meerdere dingen, maar vooral door de keuze van de artiesten/bands wat op de 2de editie zowat de grootste troef was, die er uitgespeeld werd. Mijn bewondering steeg voor de “legends” (waarvan Elliott Murphy er zeker één van was), maar uiteraard doe ik ook graag mijn hoed af voor alle andere artiesten. Ik kijk ondertussen al uit naar SORTIE BLUES ‘22 en vraag me af, wat dan de “verrassingen” zullen zijn... Bedankt Tim & Co!” 

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

 Ragtime Rumours @ Sortie Blues: VIDEO 2 - VIDEO 3

 Elliott Murphy trio @ Sortie Blues: VIDEO 2 - VIDEO 3 - VIDEO 4 - VIDEO 5 - VIDEO 6

 Big Bill & friends @ Sortie Blues: VIDEO 2 - VIDEO 3 - VIDEO 4 - VIDEO 5

 Deman Rogue @ Sortie Blues: VIDEO 2